De ene gastenkamer is de andere niet. Dat kan ook niet anders want elke gast is immers uniek en brengt een eigen afdruk van zichzelf mee.
Bij één van de gasten voelt het alsof ik haar eigen huiskamer binnenloop.
Het ruikt er “eigen”, mevrouw zit genoeglijk ingegraven tussen haar teken- en schilderspulletjes. Ze begroet me altijd even gastvrij en met een vriendelijke glimlach. Er valt van alles te zien op haar kamer. Spulletjes waarvan ik me nieuwsgierig afvraag wat je er mee kan.
Ze geniet zichtbaar van de dagen die haar nog gegeven zijn. Zo bijzonder, hoe ze ondanks haar ziekte en het onvermijdelijke einde wat op haar wacht van elke dag iets moois weet te maken.
Ik weet niet of ik dat zou kunnen, al hoop ik van wel. Ik ben de vrouw dankbaar dat zij me deze spiegel voorhoudt. Wat leer ik veel van al onze gasten.